De mooie ogen van Gianni

Eén keer per maand ging Evelien met haar vriendinnen op zaterdag winkelen in de grote stad. Zoals gewoonlijk gingen ze halverwege de middag in hun vaste restaurant lunchen. Haar vriendinnen waren alledrie getrouwd en hadden kinderen. Evelien was single en kinderloos. Omdat haar de verhalen over de problemen van het opvoeden van de kinderen haar allerminst interesseerde, keek ze een beetje verveeld het etablissement rond. Haar rondgang stokte bij een tafeltje iets verderop. Een donkerharig gebruinde man nipte argeloos van zijn espresso, terwijl zijn aandacht op de over de tafel uitgevouwen krant gevestigd was. Hij was goed gekleed met zijn Armani kostuum. Toen hij opkeek en zijn blik die van Evelien ontmoette, ontwaarde Evelien de felblauwe ogen en met een klein rukje van haar hoofd wendde zij haar blik af. Ze voelde dat ze het warmer kreeg en probeerde een blos te onderdrukken door zich op het gesprek van haar tafelgenoten te concentreren. Aldoor flitste het beeld van de man met die staalblauwe ogen door haar geest. Dat beeld dwong haar nog een keer zijn kant op te kijken en ook nu viel de wereld om haar heen weg, toen ze in de ogen van de man keek. Hij toverde een flauwe glimlach op zijn gezicht en weer was Evelien niet bij machte het bloed uit haar wangen te weren. Verlegen sloeg ze haar ogen neer en wendde haar hoofd weer af. Maar opnieuw werd haar blik naar de man getrokken en nu beantwoordde ze zijn glimlach met de hare. Een lichte afkeer ten opzichte van haar gezelschap maakte zich van haar meester en ze wilde dat ze alleen was geweest, dan had ze zeker met hem kunnen gaan aanleggen. Ze besloot haar blik nu een schalkse speling te geven, waarmee ze al menigmaal succes had gehad, wanneer ze een mannelijke prooi wilde veroveren. Het antwoord was een aller charmantste uitstraling.

“Oh kijk”, kirde Esther, “Evelien heeft sjans met die knapperd daar aan tafel”. De overige drie hoofden draaiden zich nieuwsgierig naar de man. Hij lachte even tegen ze en toen hij de beschaamde en geïrriteerde blik van Evelien zag, knipoogde hij haar toe. Giechelend gingen haar vriendinnen weer verder met hun gekakel over hun favoriete onderwerp. Toen Evelien weer in de richting van de man keek, zag ze dat hij zijn mobieltje op tafel had gelegd en hij krabbelde wat met een pen op een papiertje. Hij legde het op de rand van de tafel en terwijl hij dat deed, keek hij Evelien doordringend aan. Ze begreep de boodschap. Ze duwde haar stoel naar achteren en stond op. ”Even naar het toilet”, zei ze. Haar vriendinnen, druk in gesprek, gaven geen reactie. Natuurlijk liep ze langs zijn tafeltje en pikte onopvallend het papiertje mee van zijn tafel. Snel was ze het kleine hokje binnengegaan en vouwde het stukje papier open. Zoals ze verwacht had, stond er een telefoonnummer op. Ze haalde haar telefoontje uit haar tas, tikte het nummer erin en sloeg het op. Ze gooide het papiertje in de pot en spoelde door. Voordat ze haar mobieltje weer terugstopte, draaide ze eenmaal het nummer en wachtte tot hij een keer verbinding had gemaakt. Daarna drukte ze hem weer uit. Toen ze weer bij haar vriendinnen aanschoof, zag ze de man glimlachen en lichtjes knikken. Intussen was het weer tijd geworden om verder te gaan met winkelen. Ze rekenden af en Evelien liep als laatste het restaurantje uit; nog een keer draaide ze zich om en wisselde een blik met wat ze beschouwde als haar toekomstige minnaar.

Op het eind van de middag namen de vriendinnen afscheid van elkaar om naar hun gezinnen terug te keren. “Jij gaat zeker vanavond stappen, Evelien? “ zei Esther nog. Ze kon haar beetje jaloezie niet verbergen. “Och, ik zie wel, een avondje thuis is ook wel fijn voor een keer”, antwoordde ze neutraal. Dat was nu eigenlijk nét niet waar ze aan dacht, maar dat hoefde haar vriendinnen niet te weten. Evenmin hoefden ze te weten, dat ze de zijden lingerie, die ze die ochtend had aangeschaft, na de lunch ergens in een paskamer had aangetrokken. Toen het gezelschap was vertrokken en uit haar blikveld verdwenen was, grabbelde ze haar gsm uit haar tasje en herhaalde het laatst gekozen nummer. Twee keer hoorde ze de telefoon verbinding zoeken en daarna hoorde ze met een “Gianni …” haar oproep beantwoorden. “Hi, met Evelien, waar ben je ergens?”, vroeg Evelien, terwijl ze zich schaamde voor haar zo weinig originele openingszin. “Kijk maar eens achter je … “ hoorde ze de stem met een beetje accent zeggen. Ze draaide zich om en zag Gianni ontspannen tegen een muurtje leunen. Ze drukte haar toestel uit en liep op hem af. Nogmaals en een beetje onwennig stak ze haar hand uit en stelde zich wederom voor. Hij hield haar hand een fractie langer vast dan noodzakelijk was en viel meteen met de deur in huis binnen:

Heb je zin om met me naar mijn huis te gaan? Ik heb mijn auto hier in de garage staan en het is een half uurtje rijden. Onderweg kunnen we wat praten”.

“Ik heb nog geen plannen voor vanavond, dus waarom niet?”

Even later draaide de Alfa Romeo de parkeergarage uit en al snel bevonden ze zich in de buitenwijken. Evelien was voornamelijk aan het woord en vertelde over haar vriendinnen en hun maandelijkse uitje. Handig stuurde Gianni de oprit van een vrijstaand huis op. Ze stapten uit en Evelien wachtte totdat Gianni de voordeur ontsloten had. Ze liep voor hem uit de hal in. In twee stappen had hij haar weer ingehaald om de deur van de woonkamer voor haar open te zwaaien. Evelien keek de kamer rond en beoordeelde de inrichting als smaakvol, maar het zou niet haar keuze zijn geweest. Gianni had de deur achter zich gesloten en Evelien draaide zich naar hem toe. Ze keek hem diep in de ogen en voelde zich er langzaam in verdrinken. Ze sloeg zijn armen om haar nek en toen ze elkaar kusten, voelde ze zijn handen op haar heupen rusten. Ze zou hun kus als hartstochtelijk willen kwalificeren. Toen ze zijn handen langzaam langs de zijkant van haar lichaam omhoog voelde kruipen en die handen de buitenranden van haar borsten bereikten, zochten de hare de revers van zijn blazer en duwde die over zijn schouders langs zijn armen naar beneden. Terwijl de opwinding in haar buik zich manifesteerde met opkomende vochtigheid tussen haar benen. Ontdeed ze Gianni van zijn stropdas en peuterde de knoopjes van zijn overhemd los. Ze raakte in opperste extase toen ze zijn duimen haar verstijfde tepels voelde strelen over de dunne stof van haar jurk en bh. Eén hand verplaatste zich naar haar rug en ze voelde de rits van haar jurk naar beneden getrokken worden. Ze liet zich gewillig uit haar jurk helpen. Op haar beurt liet ze Gianni’s hemd dezelfde weg naar de grond volgen als zijn jasje. Even streelde ze door zijn borsthaar om vervolgens de strijd aan te gaan met zijn broekriem.

“Laten we naar boven gaan”, sprak hij zacht en pakte de hand van Evelien om haar achter zich aan de trap op te leiden. Hij ging haar voor de slaapkamer in. Het oranje licht van de ondergaande zon wierp een gloed op de zachtroze wanden en het roze kingsize bed, welke zich midden in de kamer bevond. Gianni bewonderde het schepsel dat voor hem stond gehuld in het witzijden ondergoed. “Je bent zo mooi”, sprak hij haar oprecht toe en ontdeed zich schoenen, kousen en broek. Nu nog slechts gekleed in zijn boxershort stapte hij op Evelien af, sloeg zijn armen om haar heen en onthaakte haar bovenstukje; steeds keek hij haar strak aan, met een blik, die vele vrouwen zouden doen smelten en Evelien was daar geen uitzondering op. Opnieuw bewonderde hij haar lichaam en speciaal haar kleine maar stevige borsten, die nog steeds de potloodtest konden doorstaan. Gewillig en trots liet ze zijn blik over haar lichaam gaan, maar niet voor lang; haar verlangen naar hem was zo groot geworden, dat ze door haar knieën zakte en zijn short naar beneden trok. Daar bungelde zijn half gezwollen lid voor haar gezicht. Zonder aarzeling pakte ze ernaar en manoeuvreerde het uiteinde, dat nog naar omlaag wees, naar haar mond. Gianni kreunde toen ze met haar tong het gevoelige, bijna paarse, champignonachtige lichaamsdeel bespeelde, dan weer omsloot met haar lippen. Hoe intenser de behandeling werd, hoe harder en gevoeliger hij werd. Op enig moment pakte hij Evelien onder de oksels omhoog en vleide haar ruggelings op het grote bed. Hij streelde haar hele lichaam en kuste bijna elke vierkante centimeter; hij knabbelde aan haar tepels. Evelien graaide tussen zijn benen met de ene hand en met de andere gleed ze in haar slipje. Ze spreidde de lippen wat van elkaar en schokte toen ze het uiterst gevoelige knopje aanraakte. Ze hield haar benen wat van elkaar, zocht de hand van Gianni en dirigeerde hem tussen haar dijen en kneep ze meteen weer samen. Haar rug kromde onder het genot van de aanraking. “Ik verlang naar je, Gianni! Ik wil je … nu!”, zei ze smachtend. Samen stroopten ze het laatste stukje kleding van haar lichaam. Ze trok hem op haar, spreidde haar benen en ontving hem, terwijl hij zijn lippen op de hare drukte en een intense kus begon. Met een wederzijdse zucht van opperst geluk smolten ze samen. Even duurde het voordat ze een ritme hadden gevonden, waarbij ze zich allebei het comfortabelst vonden. Met zachte bewegingen schuurde zijn vlees langs haar gevoelige knobbeltje. Al snel kneep ze al de spieren van haar bekken bijeen om het orgasme door haar ruggengraat en benen te laten stromen. Ze sloeg haar benen over zijn bekken bijeen en drukte hem zo ver mogelijk bij haar naar binnen. Gianni kreunde zwaar toen hij zijn hoogtepunt bereikte en zijn lading in haar schoot losliet. Voor Evelien was het net of ze de miljoenen zaadjes op weg voelde gaan naar haar eitje. Hijgend en kreunend bleven ze elkaar zoenen totdat Gianni verslapte en uit Evelien wegglipte. Hij draaide zich van haar af en zij draaide met hem mee, streelde zijn harige borst en zocht met haar ogen de diepte van zijn ogen.

Een klap op de benedenverdieping deed hun uit de gelukzalige roes ontwaken. Het geluid van voetstappen op de trap maakte dat Evelien een deken van het bed graaide en voor haar lichaam hield. Angstig en gespannen wachtte ze af wie er in de deuropening zou verschijnen. Het getik van naaldhakken op de houten vloer van de overloop zwol aan en stierf langzaam weer weg. Een kamerdeur ging open en dicht. “Snel!”, riep Gianni, “kleed je aan en naar buiten!”. Veel aanmoediging had Evelien niet nodig. Ze trok haar string aan, wierp haar jurkje over haar hoofd, nam haar schoenen onder haar arm en probeerde zo stil mogelijk naar beneden te gaan. Daar verzamelde ze haar aankopen van die middag en ging de deur uit. Ze verschuilde zich achter Gianni’s auto en fatsoeneerde haar kleren. Haastig liep ze de straat op en pas een paar blokken verder hield ze in en kwam op adem. In haar tas zocht ze haar telefoon en belde een taxi.

Intussen stapte Gianni onder douche vandaan, droogde zich af en liep in zijn badjas de huiskamer in. “Heb je er alles goed opstaan?”, vroeg hij aan Mario, die druk doende was zijn videocamera aan te sluiten op het grote televisietoestel. “Ik denk het wel”, grinnikte hij, “die truc om met naaldhakken de gang door te lopen was een goede inval van je. Ze was zo weg, hahahahahaha”.

Een paar keer die week had Evelien al geprobeerd om Gianni te bellen, maar steeds kreeg ze de melding, dat het nummer niet aangesloten was. Ze moest wel de conclusie trekken dat Gianni even plotseling uit haar leven was verdwenen als dat hij erin gekomen was. Toen Evelien de zaterdag erna in de sauna lag, overpeinsde ze nog eens wat er die vorige week gebeurd was. Een tiental kilometer verderop, in een klein restaurantje, krabbelde een donkerharige man in een Armanipak, een telefoonnummer op een stukje papier en schoof het naar de rand van zijn tafeltje. Zijn ogen hadden zojuist contact gemaakt met een jonge blondine.

(c) Boboosverhalen